İnsan yakını öldü diye story atar mı? Atıyor. Bir tanıdığım -arkadaşım diyemiyorum çünkü yolda karşılaşsak muhtemelen selamlaşmadan geçer gideriz- kardeşinin cenazesinin saat kaçta nereden kaldırılacağını, cenazenin hangi mezarlığa defnedileceğini bir Instagram hikayesi ile haber veriyor herkese. Yadırgamıyorum. Dürüst olmak gerekirse önce yadırgar gibi oldum, sonra düşününce ne yapsın dedim; günümüzde sosyal medya hikayelerinden daha hızlı yayılan ne kaldı ki? Yirmili yaşlarında hayata veda eden kardeşini de çocukluğundan beri tanıyorum. Çocuğun profiline girip baktım, zamanında takip isteği göndermişim ama askıda kalmış. Sonsuza kadar kabul edilmeyi bekleyen bir takip isteğim var artık.
Başka bir arkadaşım birkaç gün önce kayınvalidesinin ölüm haberini Whatsapp hikayesinden paylaştı. Eşini de tanıyorum, karşılaşınca selamlaşırız. Bir şey yazmadım. İki gün sonra yaptığı paylaşımda kendisini arayan, mesaj atan, destek olan herkese teşekkür etmiş. Aynı şekilde eşi de bir paylaşım yaparak arayıp mesaj atan ve bu zor zamanında kendisine destek olan herkese duyduğu minneti dile getirmiş.
Peki bir mesaj atıp “başın sağ olsun” demek bu kadar mı zor? Benim için zor evet ve bu yazının konusu da bu. Yakınını kaybeden insanlara mesaj atamıyorum, arayıp soramıyorum. O anda gereğinden fazla empati yapıp görmek isteyeceği son şeyin benim basmakalıp mesajım olacağını düşünüyorum. Aradığım zaman ekranda adımı görüp, istemeyerek telefonu açacağını ve kuracağım cümlelerin onu daha çok üzeceğini düşünüyorum. Yakını ölen insanların o birkaç gün içinde kimsenin baş sağlığı mesajlarını duymak istemeyeceğini düşünüyorum. Bu yaptığım kimileri için “ayıp” sayılabilir ama hissettiklerim tam olarak bunlar. Zor geldiğinden veya duyarsız olduğum için değil, aksine gereğinden fazla duyarlı olduğum için, bir anlamda acılarından utandığım için arayamıyorum insanları. Belki de bundan 10 yıl önce yaşadığım duygular su yüzüne çıkıyordur. Babamı kaybettiğimde gelen hiçbir mesaj, hiçbir arama umrumda değildi. Arayıp soranlara kızmıyordum elbette ama acımı hafifletecek, beni bir parça mutlu edecek bir eylem olduğunu da söyleyemem.
Alevlerin ortasında, yangından kurtulmak isteyen kişiye yanık kremi uzatmak gibi geliyor daha cenaze kalkmadan arayıp “başın sağ olsun” demek. Ne yapalım öyleyse? Sanki yakını ölen kişiyi en az bir hafta sonra aramak gerektiğini düşünüyorum. Tabii bunu yapamıyorum çünkü bu yazıda anlattığım her şeyi en baştan alıp, neden bir hafta sonra aradığımı izah etmem gerekebilir “sonradan arayan” kişi olarak.
Tüm bunlara rağmen ölenlerin ardından kalanların aranmaktan, baş sağlığı mesajları almaktan mutlu olduğunu görüyorum. Herkes benim gibi hissetmiyor olabilir hatta gayet iyi biliyorum ki çoğunluk böyle hissetmiyor. Bu konuda insanlara nasıl davranmam gerektiği konusundaki kararsızlığımı bu yazıyı yazarak biraz aşmış olabilirim. Sadece size değil, kendime de anlatıyorum bunları ve bu konuda sizin de fikirlerinizi merak ediyorum. Sevgiler.
Sonuna kadar katılıyorum. Ancak insanlar artık öyle bir hale geldi ki herşey yapmacık oldu. Yaşanan ölümler ve acılar bile. Bende ölüm, hastalık vb. durumlarda şuan arasam veya mesaj atsam müsait değildir kesin. Birde bana laf anlatmakla meşgul olmasın sonra ararım diye düşünüyorum ama maalesef herkes bu şekilde düşünmüyor. Acılar bile sosyal medyadan yaşanır paylaşılır oldu. Taziyeler sadece bir mesaj ile olup bitiyor.
Benzer duyguları hissettiğimi söylemeliyim.
Yakını ölen biri nasıl teselli edilir, ne söylenir bilmem. Tesellisi de yoktur zaten öyle bir durumun.
Telefon açıp bir başın sağolsun demek veya gidilebiliyorsa ziyaret etmek yapılması gerekendir ama ne bileyim, öyle moloz gibi insanın yüzüne bakar cümle dahi kuramam öyle durumlarda.
Sonra kurulan sofralara, iştahla yemek yiyen insan kalabalığına bakarım. Cenaze evi olmuş sana aş evi. Yakınını kaybeden daha acısı tazeyken gelen misafirleri ağırlamakla, doyurmakla meşgul olur ve ben her seferinde garipserim bu durumu.
Yakını ölen kişilerin insanlara yemek ikram etmesi dünyanın en saçma adeti olabilir.
Sana katılıyorum kardeşim
Dediğin gibi iki arada bir derede kalıyor insan ama arasak ta aramasak ta, bir vefat haberiyse ölenin arkasından dua etmek bence karşı taraf bilmese de en faydalı şey olacaktır.
Vallahi oluyor Sezer Hocam, insan birinin vefatını duyunca “yazsam mı, arasam mı” ikileminde kalıyor. Whatsapp yada Instagram üzerinde hikayeleri ile cenazesini duyuranları anlarım, çok alakasız bir yerde belki dünyanın öbür ucunda bu durumu haber veremeyeceğin kişiye bile bu şekilde haberdar edebiliyorsun fakat işi gel görelim ki her zaman olduğu gibi sosyal medya şovuna çevirenler var. Acıyı gerçekten yaşına “başın sağolsun” demek zor gelir.
Aynı duygu karmaşası bende de oluyor maalesef.
Şuan askerde olan bir tanıdığım arkadaşın geçenlerde dedesi kalp krizi geçirmiş vefat etmiş, çocuk beni aradığında baya bir sessiz kaldım bir şey diyemedim. Ne söylesem teselli olmayacaktı. Diyebildiğim tek şey ‘Allah rahmet eylesin, mekanı cennet olsun’ idi. İnsan konuşmak istiyor ama diline getirdiği şeyleri karşı tarafa söyleyemiyor, baka kalıyor. Sonrasında zaten unutulup gidiyor.
Merhabalar, Aynı konuda bende de değişik bir prikoloji var, hasta olanları ve dediğiniz gibi ölüm haberi aldıklarıma karşı nasıl bir tavır izleyeceğim ne söylemem gerekir bilemiyorum.
Değerli bir abinin düğününde hayırlı olsun demek gerekirken Allah razı olsun abi demiştim. o anki utancım her düğünde aklıma gelir.
İnsanlık hali, çoğu zaman birine iyilik yapıp üzerine bir de teşekkür etmiyor muyuz? Ben de lisede okuduğum dönemde dersin ortasında öğretmene bir anlık dalgınlıkla “baba” diye seslenip bütün sınıf gülünce hayatımın en büyük utancını yaşamıştım.
Bu tam ben !
Yalnız olmadığımı bilmek güzel :)
Şu arayıp başın sağ olsun diyememe bende de var. Hem kendimi kötü hissettiriyor, hem de karşıdaki insanın yarasına tuz basıyorum. Ev sahibinin annesi karşı dairede oturuyordu, vefat etti. Çocukları toplandı taziye kabul edecekler. Gitmedim, gidemedim. Annem ayıp olur diyor ama açık açık söylüyorum. Kendimi kötü hissediyorum diyorum. Yaşım 35, bir defa mezarlığa gittim define. Anneannemdi. Ne teyzelerimi arayabildim ne kuzenlerimi. Sıkıntılı bir durum ama böyle kodlanmışım. Aynı çatı altında çalıştığım arkadaşlarımı trafik kazasında kaybettim. Çok acı bir durum yakınları için.
Hissettiklerim işte tam anlamıyla bu. O kadar ki, sırf basmakalıp cümlelerle whatsapp mesajı atmamak için, elimden geldiğince her cenazeye gidiyorum.
Evet, benim için de direkt olarak cenazeye gitmek çok daha iyi. Yakınını kaybeden kişinin yanında olarak hiç konuşmadan da destek olabiliyorsun.
Özellikle 85 sonrası doğan nesil için üzüntülü anda nasıl konuşulur ya da ne denmesi gerekiyor sorusu tam anlamıyla cevap bulamıyor. Mutluluğu paylaşabiliyoruz ama üzüntüler paylaşılamıyor. Daha büyük olanlar basmakalıp cümleler ile üzüntüyü paylaştığını sanıyor ama aslında o cümleler yetmiyor artık. Hal böyle olunca ister istemez başsağlığı konuşmaları garipleşiyor. Bu yüzden sizi aradıklarında bu garipliği gördükçe sizin de arayasınız gelmiyor. Zaten ne söyleyeceğiniz konusunda da tereddütler yaşıyorsunuz.
Ölüm hayatın içinde olan bir şey ve yüzyıllar geçmesine rağmen hale kabullenemeyişler içinde bir çırpınışın sonucu da aslında bu yazılanlar. Ne ölüme çare var ne de kabullenmeyi kolaylaştıracak cümleler. Sadece ölüme karşı mağlup olacağımızı bile bile yaptığımız çırpınışlar…
O tereddütler hep oluyor, evet. Çok sıradan cümleler kurmak istemiyorsun, lafı uzatıp karşındaki kişiyi yormak da istemiyorsun. Tarifsiz bir ikilem.
Size katılıyorum, annem vefat ettiğinde eve gelenlere hep bağırmış “başınız sağolsun demeyin” diye 😢 bana çok zor gelir hala baş saglığı dilemek 😔
O anda anlamsız ve zor geliyor evet. Herkesin konuştuğu batıyor insana biraz.
Çoğunluğun sizin gibi hissetmediğine emin olabilirsiniz. İnsanlar artık ilişkilerini, mutluluklarını, acılarını hatta baş sağlıklarını ve taziyelerini bile sosyal medyadan yaşıyor. Onlar için gerçek hayat kavramı yabancı kalmış.
Dolayısıyla baş sağlığı mesajı atmak onlar üzerinde iyi etki bırakacak olsa da insan ilk önce kendi benliğini dinlemeli. Bu tür şeyler zorla yapılmaz ne de olsa.
Biraz katılıyor olabilirim. Açıkçası yakını ölen kişinin kendi telefonundakilerle acısını paylaşmaya çalışması da tuhaf aslında. Yanındakiler varken. Yada yanında olması gerekenler varken. Ne gerek var. Basmaklıp ifade ile aramak veya mesaj atmak yerine mümkünse gidin yanında olduğunu hissettirin. (Salgın dönemsiz gibi düşünüp söylüyorum.) Ya da gidemeyecekseniz kısaca yardım edebileceğiniz birşey olup olmadığını sorun ki muhtemelen “yok sağol” cevabı da gelir. Ben kendim ilerde de bu tür paylaşımlar yapmayacığı düşünüyorum. Yapanlar için de gönderiye cevap vermeden, kişinin haberi olmadan Fatiha’mı okurum. Yeter bence
Günaydın Sezer Bey,
Düşünceleriniz doğru saygı duyuyorum.Farklı bir bakış açısı, ilk gün aramalar bazen insanı yorabiliyor çünkü; Annenizi kaybettiniz sizi bir arkadaşınız arıyor , seni anlıyorum acını paylaşıyorum vb. çok samimi değil bu durum sen hiç Anneni kaybettinmi ki benim acımı anlayabilesin . Daha samimi ve gerçekçi yorumlar yapmalı insanlar tazi mesajlarında
Saygılarımla
Yorumunuz için teşekkürler. Evet bu acıyı yaşayan kişiler çok daha sağlıklı empati yapabiliyor.
Merhaba Sezer, uzun zamandır yeni bir yazı yazmadığını biliyorum. Şuan işteyim ve çalışıyorum. Yazını bloğunu ziyaret etme yeni yazı var mı diye kontrol etme ihtiyacı hissedince gördüm.
Kardeşim, Rabbim kıymetli babanıza rahmet merhamet eylesin. O’nu cennetinde cem olanlardan eylesin. Sizlere de sağlık ve selamet versin.
Çok bilmiş yahut hocavari bir yaklaşımla bu satırları yazdığımı düşünmeni istemem. Samimi bir yorum olarak görürsen sevinirim.
Taziyede bulunmak, beşer olan bizleri insan yapan belki de en önemli kavramlardan biridir. İnsanların acı ve kederlerine ortak olmayı tercih etmek, onlarla hemhal olmaya çalışmak kadar insanı bir duygu var mıdır?
Vefat haberlerinin duyurulma şeklinde geçmişten günümüze bir değişiklik olduğu aşikar. Ancak değişmeyen nokta insanların üzüntülerini paylaşacak kimseler araması.
Cenazesinde bulunamadığımız kimseleri aramaya, mesaj atmaya bir de şöyle bak:
Yakınını kaybetmiş birini (şimdi arasam beni mi görür beni ki duyar diye düşünsek de) arayıp mesaj attığımızda o esnada bu yaptığımız herhangi bir şey ifade etmese de belirli bir zaman sonra “Allah razı olsun Sezer de aradı sordu” diyebilir. Bizi kendisini önemseyen biri olarak düşünebilir ve mutlu olabilir.
Toplum olarak taziyenin genel adap ve usulünü de unuttuğumuz doğru. Yani merhumun yakınını teskin edici dualarda bulunmak yerine nasıl oldu, genç miydi, hasta mıydı gibi gereksiz sorular soruyoruz.
Halbuki en güzel örnek olan Efendimiz Aleyhisselam bir taziye mektubunda şu cümlelere yer veriyor:
Allahü teâlâ sana selamet versin! Ona hamd ederim. Herkese iyilik ve zarar, yalnız Ondan gelir. Allahü teâlâ, sana çok sevap versin. Sabretmeni nasip eylesin! Onun nimetlerine şükretmenizi ihsan eylesin! İyi bilmeliyiz ki, kendi varlığımız, mal, servet, kadın ve çocuklarımız, Allahü teâlânın, sayısız nimetlerinden, tatlı ve faydalı ihsanlarındandır.
Bu nimetleri, bizde sonsuz kalmak için değil, emanet olarak kullanmak, sonra geri almak için vermiştir. Bunlardan, belli bir zamanda faydalanırız. Vakti gelince, hepsini geri alacaktır.
Allahü teâlâ, nimetlerini bize vererek sevindirdiği zaman, şükretmemizi, vakti gelip geri alınca da, sabretmemizi emreyledi.
Senin bu oğlun, Allahü teâlânın tatlı, faydalı nimetlerinden idi. Geri almak için sana emanet bırakmış idi. Şimdi, geri alırken de, sana çok sevap, iyilik verecek, acıyarak, doğru yolda ilerlemeni, yükselmeni ihsan edecektir.
Bu ihsana kavuşabilmek için sabretmeli, Onun yaptığını hoş görmelisin! Kızar, bağırır, çağırırsan, sevaba kavuşamazsın ve sonunda pişman olursun.
İyi bil ki, ağlamak, sızlamak, belayı geri çevirmez, üzüntüyü dağıtmaz. Kaderde olanlar başa gelecektir. Sabretmek, olmuş bitmiş şeye kızmamak gerekir. Allahü teâlâ, hepinize selamet versin!
Böyle güzel duaların bulunduğu bir mesaj yollamak, ya da arayıp bunlara benzer birkaç kelam etmek güzel bir iş olmaz mı?
Duyarlı, hassasiyet sahibi olman fevkalade güzel. Ancak bu hassasiyetin insanların üzüntülü ve kederli anlarında onlardan uzaklaşmaya sebebiyet vermesin.
Ebette sen tüm bunları biliyorsundur ben sadece bir tekrar edeyim dedim. Selamlar sevgiler..
Olaya bu açıdan bakmak gerçekten çok faydalı oldu benim için. O anda anlamsız gelebilir fakat sonradan herkes bunun muhasebesini yapar. Teşekkür ederim.
Ahh! Aynı durumu birebir her bir kayıpta yaşıyorum. Kayıp eğer sevdiğim birinin çok yakınıysa bi de eyvah eyvah! Beynim binbir türlü düşünceye bürünür. “Ne diyeceğim, başın sağ olsun mu? Nasıl diyeceğim, acısı çok yeni çok yeni diyemem. Başın sağ olsun diyemem. Nasıl olur?” diye diye kendimi yer bitiririm. Bu durum 6 sene önce babamı kaybetmenin ardından oluşmaya başladı bende. Hala da aşabilmiş değilim. Gidebilecek yakınlıktaysam gidiyorum ancak uzaklık varsa aramaya gelince pek çok kez unutulmadığını, dualarımla yanlarında olduğumu ancak konuşamadığımı bildiririm. Acıları ne kadar -hafifleyecekse- bir süre geçince baş sağlığımı diliyorum. O zamanlar beni arayanlara da kızmıyordum ama gerçekten sırf daha sonra aranmamak için açtığım çok telefon araması olmuştur. Bir de anne, baba, kardeş, eş ölümleri yok mu? O ortama gidiyorsam kaybı yaşayam sevdiğim için üzülmemin yanında yaşadığımız o acıyı tekrar tekrar yaşıyorum sanki, boğuluyorum. Yani o an utanmasam hıçkıra hıçkıra ağlayacağım. Şey derler muhtemelen, “Neden bu kadar ağladı ki?” Çok karmaşık bir durum. Çözümü de yok ve sanırım geçmeyecek gibi de. Ne denir ki? Selamlarımla…
Bu konuda yalnız olmadığımı bilmek beni bir nebze rahatlattı. O kadar ki, bu yazımı kişisel sosyal medya hesaplarımda paylaşamadım bile, bahsettiğim kişiler okur da acıları tazelenir diye. Bir süre daha paylaşım için bekliyorum.
Gerçekten mükemmel bir yazı. Elinize sağlık hocam
Yeni yazı ne zaman geliyor?
Merhabalar Sezer hocam içeriğiniz beğenerek okudum yorum atma gereği duydum yakınınızda birisi vefat ettiyse “Başın Sağ Olsun Diyememek” Benim için üzücü çünkü canım dediğin bir insanın canı gidiyor ve yanında birilerine ihtiyaç duyuyor yani o insanı yanında kilerden bir başkası teselli edemez ki en yakınında siz varsanız bu insanın yanında arkasında durmanız gerekir ki bunu yapabilirken kasıtlı olarak yapmıyorsanız zaten zor zamanında yanında olmamışsınız çünkü o insanın yaralarının sarılmasına ihtiyacı vardır. belki’de cenazeyi taşımaya yada en azından dua etmeniz ihtyiacı vardır daha çok kelimeler dökmek isterdim ama vaktim kasıtlı adaşım :) kendine iyi bak makalelerini severek okuyorum imkanım olunca takipteyim görüşürüz.
Başınız sağolsun bu yorum üzdü :(
Merhaba Sezer Hocam, aynı duyguları inan bende yaşıyorum. Kendimi karşıdakinin yerine koyduğumda mesajlara ve aramalara cevap vermezdim, hiç bir şey umrumda olmazdı. Bu şekilde düşündüğüm içinde birisi böyle bir şey yaşadığında onun için önemli olabilecek son şey ben olacağımı düşünerek hiç bir şekilde iletişim kurmuyorum o an. Belki yanlış bir şey fakat sizin hissettiklerinizle aynı şeyleri hissediyorum bende.
2 ay önce annemi kaybettim ve onunla küs ayrıldık. Ne kadar zor olduğunu bir ben bilirim :(
Sen de benim gibi ince ruhlusun kardeşim :) Bazen senden çıkan ya da çıkmasını niyetlendiğin cümleler karşı tarafa aynı şekilde ulaşamayabiliyor. Bu da onların gözünde vefasızlık örneği haline geliyor.
Değişik bir bakış açısı olmuş. Gerçi evet, ben de bana yakın olan birini kaybettiğimde kimsenin bana bir şey söylememesini tercih etmiştim. Ama sonra düşündüm. Bu insanların tek gayesi benim yanımda olduklarını göstermek diye aklıma getirdim.
Benim haberim olmadan yaşanan vefat sosyal medyada başka birisi tarafından paylaşılmıştı falan. Biraz garip duygular yaşamıştım gerçekten. Bir yandan değerli gibi görüyor insan kendini, diğer yandan şov amacı taşıyan bir mecrada paylaşılmanın garip sancısını hissediyor.
Yakın zamanda(7ay önce) babasını kaybetmiş biri olarak size katılıyorum. Karşımdakini de bir nebze anlıyorum söylenecek pek bişey olmuyor o anda. Şunu anladım hayatta hiçbirşeyi ertelemeyeceksin nezaman ne olacağı belli olmuyor. Örnek; korona virüs çıktı şimdi de 😲
İnsan çok çok sevdiğini kaybetmeden önce mantık ile bakınca aynen sizin gibi düşünüyor ama çok sevdiğiniz birini kaybedince o matem anında size sarılan her el, size söylenen her cümle sıradan olmaktan çıkıp güçlü bir kalkana dönüşüyor ve yüreğinizdeki yangına dökülmüş birer bardak su oluyor. o yuzden basma kalıpta olsa söylemek, yazmak, gerekyor bence.
Ölüm karşısında kelimeler anlamını yitiriyor ne desek boş ama insanın bir yanı sessiz kalmak istemiyor hele ki değer verdiğin biriyse ilk zamanlar aklına gelmese de zaman geçtikçe acı biraz hafifler gündelik hayata yavaş yavaş geri dönmeye başladığında aklından bir başın sağ olsun (hoş bu baş sağ olsun olayını da anlamış değilim bir yakınını kaybediyor sen diyorsun başın sağ olsun sen iyi ol da gerisini boşver der gibi…) demedi bir Allah rahmet eylesin demedi elbette burada asıl önemli olan bizim ne hissettiğimiz bir taraftan da arayı fazla açmamak gerek üzülmesin derken üstünden zaman geçip Allah rahmet eylesin deyince tekrar mı hüzünlenir yoksa acıyı geride bırakmış mıdır artık ne hisseder karşı taraf bilinmez… Sadri Alışık Abimizin dediği gibi gideninde kalanında gönlü hoş olsun.
Güzel bir yorumlama olmuş emeğinize sağlık.
Size katılıyorum çok zor bir durum. Konuşsan ayrı sussan ayrı can yakıyor.
Ben de yakın zamanda eşi vefat eden yakınımıza ne denir hala bilmiyorum. Hem bir şey demediğim için vicdanım rahatsız, hem de mesaj atmaya ya da aramaya elim varmıyor. İleride Buse bir başın sağ olsun bile demedi der diye de korkuyorum. Kararsızım, bir şey yapamıyorum şu an…
Bu konu beni de çok zorluyor.
Karşımdakini kötü hissettireceğini bildiğim bir konuyu ona hatırlattığımda samimiyetsiz görüneceğimi düşünüyorum.
Bu sefer de ayıp oluyor.
Açıkçası ölüm belki hayattaki en önemli olay ama bir o kadar da sıradan. Her gün on binlerce insan ölürken, başka on binler doğuyor. Hayvanlar hatta vücudumuzdaki hücreler bile ölüp ölüp duruyorlar.
Geçen hafta dedemi kaybettim ölüm konusundaki hassaslığımı yitirmiş ve duygusuzlaşmış olduğumu fark ettim. Elimde öldü adam ama üzülmedim. Ölümden sonra cennet ve cehennem söylentilerine inanmıyorum. İnanların da neden üzüldüğüne anlamıyorum. İnançsız ve anlayışsız bir insan olup çıkmış sorgulamarın sonucu tabi bunun için mutluyum :))
Ölürken daha da mutlu olmayı umuyorum. Ölümümden sonra tüm dünya ağıt mı yakar, göbek mi atar bilmem. Kimsesizler mezarlığına gömülsem ya da bir bir kenara atılıp bedenim açıkta çürüse umrumda mı? Değil! Ama bir arkadaşım ölse Allah taksiratını affetsin der ve baş sağlığı dilerim. Şaka şaka .d Umursamam genelde konuyu atlarım belki mecbura kalırsam sırf tabuları olan bağnaz insanlarla tartışmamak için bir iki kelam eder, geçerim bazen.
Ha bir de yorumların birinde gördüğüm, baş sağlığı dilediğimiz kişi bizim onu önemsediğimizi düşünür düşüncesine katılıyor ve toplumun genelde bu sebepten ötürü böyle bir laf salatası yaptığını düşünüyorum. Ölünün arkasından dans eden kabileler de var, para tutturup ağlatan milletler de. Manyak mısınız olum siz? desem de benim ölüme karşı olan kayıtsızlığım ve ölünün arkasından umursamazlığım var.
Bir hadiste şöyle bir şey okumuştum: Muhammed’in torunu ölür, kızı ona haber verir ve çağrır. Muhammed bir şey der ve haberciyi gönderir. Kızı Fatıma tekrar ve istekli bir şekilde çağrınca gidiyo mu yoksa üçüncü çağrışında mı ne gidiyordu yanına baş sağlına. Sen düşün böyle şeyleri kafaya takmayın. Ölenle ölünmez. Dünyadaki ve evrendeki canlıların sayısını ve bunların günlük ölüm rakamlarını düşününce katrilyonlarca varlıktan bir tanesi canlılık formunu yitirip toprağa gübre olmuş olması açıkçası zerre kadar umrumda olmuyor. Duygusal bağ kurduklarımızla da ilkel dürtülerimiz sonucunda bir hüzün oluyor. Hayatın işleyişi bu yönde olduğu için fazla da takmaya gerek yok.
Saygılar…
Cenazesi olan birine yakınlık göstermek lazım
Dünya iyice dijitalleşiyor artık. Bu da bunun bir göstergesi olmuş. Konuyu güzel ele almışsınız tebrikler.
Değil, dinde ve gelenekte ölen kişiye hayr, ve sevap yazılır..
Ben katılıyorum, 3/5 gün sonra aranmalı, abimi kaybettiğimde arayanlar beni mahvetti, neden cevapladım o acımla onuda bilmiyorum, 4ay sonra yeni tanıştığım biriyle sohbet ederken bikaç kez abimi yakında kaybettim dememe, başın sağolsun, yada Allah rahmet eylesin neden demedi bana çok ilginç geldi
Ya okadar incesiniz ki etklendim bunu bende bazen düşünüyordum. Harika bunu kendime kattım
Sevgili Sezer; bir vakitler ölen yakınıyla selfi çektirenler filan çıkmıştı haberlere.. Bu bahsettiğin yine de kabul edilebilir sanki kimilerine göre.. Yine de; insan ölüm acısıyla ne yaptığını bilemiyor diyecekken vakit ayırıp da Instagram’a yoğunlaştığını görünce, “demek ki o kadar da dağılmamış” noktasına gelebiliyor. Ölüm pek de üzerine bir şeyler denebilecek bir mevzu değil. Allah sabır versin geride kalanlara.
Sosyal medya üzerinden veya bir şekilde internet üzerinden yazılı duyurulan ölümler ve yine aynı yol ile yanıt olarak iletilen başın sağ olsun dilekleri bana saçma geliyor. Toplu mesaj, toplu yanıt gibi bir şey oluyor. Değersizleşiyor gibi geliyor bana. Arayıp konuşmak aynı değil. Başın sağ olsun bencilce bir söylem olarak bilirdim ama öyle değilmiş. Bunu da yeni öğrenmiş oldum. Doğrusu başın sağalsın imiş.
şahsen bana da çok yanlıs geliyor hani haber vermek için yada dua için whatsapp durum paylaşımlarını görüyoruz ama içimden gelmeyene hiç sohbetim muhabbetim olmayan bir insana ben yazmıyorum yani gerek var mı bilmiyorum bi fatiha okuyup dua etmek yeterli geliyor sanki ben ona mesaj atsam arasam acısı dinecek mi gerçekten Allah kimsenin başına getirmesin kimseye yaşatmasın gerçekten zor bir durum yaşamayan anlayamaz ama bazı durumlar bana göstermelik ilgi gibi duruyor mecburiyetten yazılmış gibi o mesaja duruma cevap vermek ama tabi bakış açıları bunlar rabbim kimsenin ailesini başından eksik etmesin sağlık versin
Okurken kendimi buldum harika olmuş elinize sağlık.
Ben de aynı durumdayım abi. Bu durumu nasıl aştın. Arasam sorsam faydam olmayacak. Ne diyebilirim onu bile bilmiyorum. Ama aramazsam sanki o dostumun acısını görmezden geliyorum gibi de görülebilir. Ne yapmalı ne etmeli bilemedim. Tam da senle benzer durumdayım bu konuda. Başkasını arayamıyorum. Elim gitmiyor. Zaten o kişi yeterince üzgünken benim basmakalıp sözlerime ihtiyacı olduğunu sanmıyorum. Hatta tam tersi arayan insanın sırf kendini göstermek bak aradım demek için arayıp kendini aradan çıkardığını düşünüyorum.
Aşamadım, hala aynıyım.